Waarom is de meer dan 30 jaar oude strijd om de controle over Oekraïne nu over het hele grondgebied uitgebroken in een regelrechte oorlog? Om dezelfde reden rijzen de kosten van levensonderhoud over de hele wereld de pan uit. De stagnatie van het kapitalistische systeem betekent dat de economische crisis zich verdiept (en dit is niet alleen te wijten aan de pandemie).

Al meer dan 30 jaar kent Oekraïne een machtsstrijd tussen de twee belangrijkste taalgroepen via de ongeveer 40 oligarchen die het grootste deel van de afnemende rijkdom van het land beheersen. En achter de worstelende facties staat zowel het westerse als het Russische imperialisme. Na de ineenstorting van de USSR is de NAVO uitgebreid van 17 naar 30 staten en heeft ze haar tanks al geparkeerd voor de voordeur van Rusland in de Baltische staten.

Sinds 2004 proberen zowel de NAVO als de EU Oekraïne onder hun invloedssfeer te brengen. Nadat de door het Westen gesteunde Maidan-protesten in 2014 de pro-Russische president ten val brachten, kwam Poetin in actie. Hij hielp Russische separatisten in de Donbass en "heroverde" de Krim. Het was zijn bedoeling om Oekraïne zwak te houden, maar de wapenleveringen van de NAVO hebben het leger nieuwe kracht gegeven. Vandaar de troepenopbouw die leidde tot de huidige crisis.

Westerse eisen dat Rusland de troepen zou verwijderen, werden geëvenaard door de tegeneis van Poetin om Oekraïne buiten de NAVO te houden. Het falen van beide partijen om toe te geven resulteerde in het besluit van Poetin om binnen te vallen. De burgers van Oekraïne zijn de nevenschade" van een kapitalistisch systeem in crisis. Geen enkele partij heeft meer ruimte voor concessies. We staan ​​aan de vooravond van een nieuwe fase in de crisis en in de geschiedenis. Dit is geen nieuwe "Koude Oorlog" maar de voorloper van iets veel gevaarlijker. Poetin heeft het Westen er al aan herinnerd dat Rusland een kernmacht is en snauwde op de eerste dag van de invasie dat elke westerse poging om in te grijpen gevolgen zou hebben zoals de wereld nog nooit heeft gezien".

De crisis in Oekraïne onderstreept ook de consolidatie van de imperialistische line-ups die sinds 2020 snel aan de gang zijn. In deze crisis hebben de VS Europa kunnen dwingen om (met tegenzin) zijn lijn te volgen. De Duitse aankondiging dat Nord Stream 2 geen licentie zou krijgen, is een triomf voor de VS. Aan de andere kant hebben China en Rusland handelsovereenkomsten getekend en is Rusland de belangrijkste brandstofleverancier van China. Veelbetekenend is dat de handel tussen Rusland en China nu 89% is in euro's en niet in dollars, een klap voor de invloed van de VS op hen. Deze economische ontkoppeling maakt de weg vrij voor meer rivaliteit. In 2020 voerden Rusland en China voor het eerst gezamenlijke militaire manoeuvres uit, waarbij een groot deel van de oostelijke Stille Oceaan dicht bij Japan werd ingenomen. Het toneel wordt klaargemaakt voor een bredere imperialistische oorlog die de toekomst van de mensheid nog scherper bedreigt dan klimaatverandering.

Hoe kunnen arbeiders de duik in de afgrond stoppen? Schijnbaar niet door demonstraties alleen, ondanks de moed van vele "No War"-demonstranten in Rusland. De demonstratie in 2003 tegen de oorlog in Irak was de grootste in de Britse geschiedenis, maar ging toch door. Ze laten in ieder geval zien dat miljoenen de officiële leugens niet accepteerden. We hebben een beweging nodig die miljoenen kan bewegen om stakingsacties te ondernemen om de staatsmacht te ondermijnen. Dit zal niet snel gebeuren, maar de aanhoudende kapitalistische crisis betekent overal meer ellende voor arbeiders. De strijd tegen deze achteruitgang moet leiden tot een beweging die erkent dat we niet in de beste van alle mogelijke werelden leven, maar in een wereld die vandaag armoede en morgen een imperialistische oorlog biedt. Nu al beginnen arbeiders over de hele wereld, van Iran tot de VS, hun eigen weg naar de strijd en onafhankelijke vormen van coördinatie te vinden. Dit is een begin. Wat echter nodig is, is een anti-kapitalistisch politiek kompas dat die arbeiders verenigt en organiseert die kunnen zien dat het kapitalisme internationaal voorbij is. Dit zal niet snel gebeuren en kent veel obstakels, maar de kapitalistische crisis die nu tientallen jaren duurt, heeft geen oplossing. Alleen de arbeidersklasse wereldwijd kan een alternatieve samenleving vormen zonder staten, nationalisme, uitbuiting en oorlog.

Geen oorlog maar de klassenoorlog! We hebben een wereld te winnen!