In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.

Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.

Ondanks de nieuwsboycot strijden de arbeiders op vele fronten. Hieronder staat hun laatste verklaring, die op zichzelf al aantoont hoe ver deze moedige arbeiders in Iran zijn gegaan.

VERKLARING NR. 19:

Ons antwoord in de oliesector is het kiezen van echte arbeidersvertegenwoordigers, geen vakbonden.
De [onderhandelingen in de] oliesector, met duizenden werknemers, konden niet worden behandeld in het kader van Islamitische Raden. De staat schrok terug voor de oprichting van deze door de staat zelf opgerichte instellingen [vergelijkbaar met de Ondernemingsraden in Nedrland; vertaler]. Maar met het begin van onze wijdverspreide en landelijke stakingen van contractarbeiders in de olie-industrie, werd het idee geopperd om Islamitische Raden op te richten. Wij hebben ons daar onmiddellijk tegen verzet en aangekondigd dat wij niet zouden toestaan dat onze werkomgeving verder wordt gemilitariseerd door de oprichting van Islamitische Raden. Nu komt men met het idee van vakverenigingen, een onderafdeling van het Arbeidershuis [vergelijkbaar met de SER en de St. v/d Arbeid in Nederland], een andere staatsinstelling, om onze strijd te verstikken, om te proberen onze protesten in te dammen in het kader van de regelgeving waartegen wij in opstand zijn gekomen, d.w.z. om ons te ontdoen van de aannemers en de regels van de Speciale Economische Zone af te schaffen.
Zo zijn er bijvoorbeeld verkiezingen aan de gang voor de vorming van vakbonden onder onze arbeiders van de derde pijler ⁽¹⁾ in de verschillende raffinaderijen van het South Pars Gas Complex. De “verkiezingen” werden op 1 september gehouden in de negende raffinaderij en blijkbaar is het tijdstip voor “verkiezingen” in andere centra ook al aangekondigd. In de twaalfde raffinaderij bijvoorbeeld zullen op 14 september “verkiezingen” worden gehouden. Kortom, ze zijn in hoog tempo bezig hun eigen marionettenorganisaties op te zetten. Onze waarschuwing aan de arbeiders is om zich te distantiëren van deze door de staat opgerichte organisaties, en onze nadruk ligt op het vertrouwen op onze Algemene Vergadering en het kiezen van echte vertegenwoordigers. Een praktische versie van wat er gebeurd is in Hafshjan, waar onze arbeiders, door hun vertegenwoordigers te kiezen, naar de onderhandelingstafel zijn gegaan met de vertegenwoordigers van de aannemers en ons allen de weg vooruit hebben gewezen.
Wij weten dat veel van onze derdepijler-werknemers in de olie- en raffinaderijsector een dergelijk plan hebben nagestreefd omdat zij zich moesten organiseren. De vakbonden zijn echter niet alleen niet het antwoord op deze behoefte, integendeel, zij zijn een instrument dat verdeeldheid en isolement onder ons arbeiders zal creëren. Onze oplossing is uitsluitend te vertrouwen op onze Algemene Vergadering als een plaats voor besluitvorming in [Arbeiders-]radensstijl om onze directe wil uit te oefenen om onze echte vertegenwoordigers te kiezen. Dit is ons echte en juiste antwoord op de kwestie van organisatie, en nu we midden in een staking zitten, is de enige manier om onze verenigde en collectieve beslissingsbevoegdheid in onze Algemene Vergaderingen te behouden, collectieve overeenkomsten te sluiten en niet toe te staan dat roofzuchtige aannemers meer van ons leven en onze bestaansmiddelen plunderen, en de mate van hun dagelijkse aanvallen op ons leven en onze bestaansmiddelen te beperken, door hen van onze werkplekken te verwijderen.
Vrienden!
Onze arbeidersorganisatie moet de stem zijn van ons protest tegen contractarbeid en tijdelijke arbeidscontracten. Onze proteststem moet gericht zijn tegen de slavernijregelingen van de Speciale Economische Zones. Ze moet tegen de militarisering van onze werkomgevingen zijn. Het creëren van marionetten-staatsorganisaties is een stap tegen dit alles, om een meer dwangmatige omgeving op het werk te creëren. Laten we verhinderen dat zulke plannen worden uitgevoerd, omdat ze staatsorganisaties zoals de vakbonden de ruimte geven om onze protesten op te splitsen en onze strijd alleen maar naar een dood spoor leiden.
Mede-arbeiders!
Onze staking van gecontracteerde oliearbeiders is tot nu toe succesvol geweest. Zij heeft een sterke slag toegebracht aan de kazerneachtige sfeer die onze werkomgeving beheerst.
Met onze staking hebben wij hen gewaarschuwd dat wij niet langer bereid zijn om in vernederende omstandigheden van slavernij, met contractuele, tijdelijke arbeidsovereenkomsten in de olievelden te blijven werken. Wij hebben de positie van de aannemers in hoge mate kunnen verzwakken en hebben hun onze eisen kunnen opleggen. Nu kunnen we samen met jullie, collega’s van de derde pijler, verder gaan, in kracht en in gelijke tred oprukken tot al onze eisen zijn ingewilligd. Het houden van een Algemene Vergadering en het zich baseren op de collectieve besluiten van de raden en het uitvoeren van de wil van de arbeiders, het kiezen van echte arbeidersvertegenwoordigers en het oprichten van een arbeidersvergadering van de derde pijler met vertegenwoordigers van alle raffinaderijen is de praktische manier om ons te organiseren, dit is de weg voor ons allemaal arbeiders, in alle oliecentra.
Laten we, door te vertrouwen op onze mankracht van duizenden, ons ontdoen van alle plunderende aannemers. Dit doel kan alleen worden bereikt door Algemene Vergaderingen bijeen te roepen en echte arbeidersvertegenwoordigers te kiezen.
Raad voor de organisatie van protesten van contractarbeiders in de olie-industrie
2 september 2021

Noot:

Geplubliceerd door de Communist Workers’ Organisation (deel van de ICT), 10 september 2021. Vertaald en voorzien van kanttekeningen tussen vierkante haken: arbeidersstemmen.wordpress.com

(1) Er zijn 3 soorten dienstverbanden: 1) Formeel, 2) Contractueel, 3) Arbeidsrecht. De eerste groep is de officiële werknemer van een persoon die door een van de groepen in de wettelijke tabel is aangeworven om een van de vaste organisatorische posten te bekleden. De tweede groep verwijst naar een contractuele werknemer die is aangeworven voor een specifieke baan onder een specifiek contract. Deze groep bestaat eigenlijk uit werknemers die hun contractduur van 2 en 4 jaar doorlopen om uiteindelijk in het eerste (officiële) systeem terecht te komen. De derde groep is de arbeidsrechtgroep. Dit zijn de werknemers die geen specifiek contract en geen specifieke periode van tewerkstelling hebben, m.a.w. zij vormen een deelverzameling van het arbeidsbureau en de sociale zekerheid. Bijgevolg wordt in het administratieve systeem de eerste groep de eerste pijler genoemd, de tweede groep de tweede pijler, en de derde groep de derde pijler.