Hieronder staat een kort briefje van een stakende arbeider, Mahmoud uit Asalouyeh. Het is niet alleen een goede illustratie van hoe de leidende stakers in Iran tegenwoordig denken en hoe hun discussies zich ontwikkelen, het geeft ons ook inzicht in het potentieel van de arbeidersbeweging als we zien hoe ver de arbeiders zijn gevorderd. Het is een venster op de toekomst dat laat zien wat er zou kunnen worden gecreëerd, niet alleen in heel Iran, maar ook daarbuiten. In de eerste plaats zou een dergelijke stap de wanhopige theorieën het zwijgen opleggen die de experts van de middenklasse voortdurend herhalen over het Midden-Oosten. Dan zou het alle politieke manoeuvres kunnen ondermijnen van degenen die zich voorbereiden op oorlog in de regio. De mogelijkheid om de eenheid van de arbeidersklasse te bevorderen en te benadrukken dat arbeiders geen land hebben, zou gemakkelijk de reactionaire politieke islam en zijn schadelijke sektarisme uitroeien: een serieuze stap in de richting van de vorming van internationalistische bataljons. Dit zijn niet zomaar een reeks dromen, en ze zijn ook niet de onvermijdelijke uitkomst. Het zijn gewoon de mogelijkheden die de huidige situatie biedt. Internationalisten deinzen er niet voor terug deze taken op zich te nemen. Ze juichen het allereerst toe en durven voorop te lopen.

Als Het Niet Voor De Organiserende Raad Was!

Er zijn meer dan 4 maanden verstreken sinds onze staking als project-/contractarbeiders begon. Ongeacht de resultaten en gevolgen van deze staking, denk ik aan wat er zou zijn gebeurd als er geen Organiserende Raad was [d.w.z. de Raad voor het organiseren van protesten door oliecontractarbeiders].
Als er geen Organiserende Raad was geweest, zou dit jaar hetzelfde zijn geweest als vorig jaar. We zouden verbijsterd rondscharrelen tussen valse beloften, en de werkgevers zouden de eisen van de arbeiders hebben genegeerd, zonder enige angst te hebben dat de beroepsbevolking opnieuw de kop opsteekt.
Maar we zien dat dit jaar, dankzij het bestaan ​​van de Organiserende Raad en zijn tussenkomst op elk moment van onze strijd, de werkgevers met de hulp en alliantie van de veiligheidstroepen, alles hebben gedaan wat ze konden doen om de staking te beëindigen, maar niet ergens zijn gekomen en onvermijdelijk zijn teruggetrokken.
Als de Organiserende Raad er niet was geweest, zou die schandelijke groep iemand uit de stembus hebben gekozen als vertegenwoordiger van de stakers, hen de leiding over ons hebben gegeven met de gebruikelijke vuile trucs, en we zouden nooit getuige zijn geweest van het vasthouden van de massale algemene vergaderingen in verschillende steden en met stakende arbeiders die zich uitspreken op de massavergaderingen.
Zonder de Organiserende Raad zou onze proteststem op hetzelfde niveau zijn gebleven als vorig jaar, en zouden we niet een groot aantal aanhangers van de arbeidersklasse en solidariteitsinstellingen van arbeiders van over de hele wereld hebben gehad.
Als we onze Organiserende Raad niet hadden opgericht, zouden de arbeiders die werden opgeroepen om terug te keren naar hun steden in de begindagen van de staking uit de stakingsomgeving zijn verdwenen, dus we hadden onze eisen niet op het hoogste niveau aan de werkgevers kunnen opleggen. Net als vorig jaar zouden ze snel een einde hebben gemaakt aan de zaak. Maar met de vorming van onze raad slaagden we erin een radicaler deel van de arbeiders rond de raad te houden en met tijdige verklaringen slaagden we erin om de arbeiders in de meeste kampen te houden, zodat we allemaal op de hoogte waren van de stakingssituatie en de werkgevers' optreden en de noodzaak om ons landelijke protest bij te houden.
Als we deze Organisatieraad niet hadden opgericht, zou er geen protest zijn geweest tegen het niet-vaccineren van arbeiders in de oliecentra. Maar de raad gaf een verklaring af waarin hij zijn solidariteit betuigde met onze collega's in Haft Tape over de dood van een werknemer als gevolg van Covid 19, en eiste dat alle werknemers werden gevaccineerd, en ik zag dat dit begon te gebeuren in de olievelden en we zijn erin geslaagd.
Ook zijn we, in het licht van de duidelijke leiding van de Organiserende Raad, erin geslaagd om, door onze actie te coördineren, de reeks piketlijnen met succes bij te wonen en, met onze verklaringen, het discours geopend over het creëren van Algemene Vergaderingen als ons besluitvormend orgaan en het kiezen van echte vertegenwoordigers in deze vergaderingen. En door gebruik te maken van deze massavergaderingen zijn we erin geslaagd om collectieve afspraken tot een van onze eisen te maken en dat is gelukt.
Zonder de Organiserende Raad zouden wij, arbeiders, zijn misleid om weer aan het werk te gaan zonder schriftelijke contracten. Ze hadden verdeeldheid onder ons kunnen creëren, bijvoorbeeld in de verdeeldheid zaaiende uitspraken van de piping-groepen, maar ook dit probleem hebben we overwonnen.
Zonder de Organiserende Raad zouden we niet in staat zijn onze eisen aan andere delen van de samenleving te koppelen en een verenigde vorm van protest te tonen tegen de landelijke eisen van de arbeiders.
Zonder de Organiserende Raad zouden we de bekwame en ongeschoolde werknemers niet verenigd kunnen houden, aangezien de bazen en het regime hun tanden hadden geslepen om ze te scheiden. Een van de slimste acties van de raad was om te eisen dat geen enkele arbeider minder dan 12 miljoen Toman zou krijgen en dit slaagde erin alle sectoren van de oliearbeiders te vertegenwoordigen.
En tot slot, als de Organiserende Raad er niet was geweest, zouden de twee eisen, de verwijdering van de aannemers en de afschaffing van de speciale wetten van de Vrije Zone, geen onmiddellijk onderwerp van ons protest zijn geworden. Vandaag beschouw ik mezelf als lid van deze raad en roep ik al mijn collega's op om samen te werken met de Organiserende Raad. Door dit te doen, zullen we zowel onze strijd versterken als een nadrukkelijk antwoord geven aan degenen die onze wijsheid in twijfel trekken.

Mahmoud, Assaluyeh