We zouden kunnen beginnen te zeggen dat het Westen en Europa sterk verantwoordelijk zijn voor veel van de hedendaagse barbaarsheden.

Maar misschien is het beter om te zeggen: terecht breekt het ons hart als wij westerlingen zien hoe burgers, mannen, vrouwen en veel kinderen worden verpletterd als mieren als resultaat van de barbaarse en moorddadige woede van een Frans-Tunesische man, die al dan niet uit jihadistische motieven een staat steunt die nog niet eens bestaat, en misschien wel nooit zal bestaan. De westerse wereld wanhoopt terecht tegenover zoveel brute verschrikkingen die, afgezien van de persoonlijke en collectieve tragedies, niets menselijks meer hebben. Maar herinneren we ons ook, en laten we ook treuren om al die vrouwen en kinderen die in het Midden-Oosten als vliegen werden gedood door luchtaanvallen door Amerikaanse, Franse, Engelse en Italiaanse drones. In 2001 trokken de VS naar Afghanistan om hun vroegere bondgenoten, de Afghanen, te bestrijden, in de naam van het bevrijden van vrouwen, maar in werkelijkheid om op het grondgebied baan te maken voor een pijpleiding die olie uit Centraal-Azië zou brengen naar de Indische Oceaan. De operatie is mislukt en Afghanistan viel in de afgrond van de burgeroorlog. Amerikaanse militaire operaties hebben honderdduizenden doden gemaakt onder de burgerbevolking. In de meeste gevallen zijn nucleaire en chemische wapens gebruikt in strijd met alle zogenaamde internationaal recht en vooral in strijd met de menselijke waardigheid van degenen waarvan de enige fout was dat ze woonden in wat het meest krachtige imperialisme in de wereld beschouwt als een strategisch gebied. Vergeet niet dat het terrorisme van Al-Qaeda, Osama bin Laden, een voormalige bondgenoot van de VS, voortkwam uit de Afghaanse oorlog.

Irak

De oorlog in Irak werd gelanceerd in 2003. Opnieuw was het door de regering-Bush de VS, maar deze keer ging het om de controle over Mesopotamische olie en het dreigement dat deze zou kunnen worden verkocht tegen andere valuta dan de dollar. Maar het excuus was dat de VS een "plicht" had de democratie te exporteren. Saddam Hussein werd geëlimineerd en Irak werd - net als Afghanistan voordien - ondergedompeld in een bloedige burgeroorlog. En zoals altijd hebben het Amerikaanse leger en de lokale overheden honderdduizenden burgers afgeslacht om deze economisch en strategisch belangrijke gebieden veilig te maken. Van alles regende op de weerloze bevolking, van witte fosfor bommen, raketten met kleine kernkoppen, chemische en radioactieve stoffen, in aanvulling op wat al werd gebruikt in het bloedbad van "91" tegen de burgerbevolking en wat ontelbare sterfgevallen als gevolg van kanker en leukemie veroorzaakte.

Lybië

In 2011 lanceerden Frankrijk en Groot-Brittannië de aanval op de dictator Kadhaffi, die net zo schuldig was aan imperialistische plunderingen als ze dat zelf waren, maar de kwestie was dat hij niet langer voldeed aan de Franse en het Engelse imperialistische belangen. De gevolgen zijn altijd hetzelfde: burgeroorlog, duizenden burgers dood, wanhoop, honger en onnoemelijk leed voor mensen die niets hadden te maken met de belangen van degenen die deze conflicten veroorzaakten.

Syrië

Hetzelfde geldt voor Syrië, waar een inter-imperialistisch conflict nog steeds gaande is. Ook hier betaalt de burgerbevolking de prijs. Burgers zijn gevlucht in een omvang die lijkt op een bijbelse exodus. Miljoenen vluchtelingen uit de barbaarsheid van de oorlog sterven op zee tijdens een poging om te ontsnappen aan een zekere dood thuis. Het Westen is verantwoordelijk is voor al deze barbaarsheden; natuurlijk het imperialistische Westen. Hongerig voor winsten, mist het nooit een kans om op afstand oorlogen voeren, om direct in te grijpen, en burgeroorlogen aan te moedigen. Het heeft geen scrupules met een druk op een knop hele dorpen of wijken van een stad te vernietigen voor het enige doel van een militair voordeel. De honderdduizenden doden en het verschrikkelijke leed toegebracht aan de bevolking zijn slechts "bijkomende schade".

Barbaarsheid wekt barbaarsheid op

Het behoort tot de logica van de dingen dat, omdat het strijdtoneel van de oorlog zich in het Midden-Oosten bevindt, en dat het gaat om de controle over wat nu de belangrijkste energiebronnen van de wereld zijn, zich dáár oorlogen en imperialistische confrontaties ontwikkelen, en zich in de burgerbevolking een oneindige haat ontwikkelt tegen het 'corrupte en corrumperende’ maar ook moorddadige Westen.

Barbaarsheid wekt barbaarsheid op: Al Qaeda, de Islamitische Staat en al de ontelbare jihadistische gevechtsgroepen, elkaar bevechtend voor de interne leiding binnen de moslimwereld, zijn de organisatievormen van de haat tegen degenen die verantwoordelijk zijn voor zoveel leed dat enkele individuen, en vaak hele bevolkingsgroepen, ondergaan.

De betekenis hiervan is dat barbarij barbarij genereert. Oorlog produceert oorlog. De botsing van belangen breidt de reikwijdte uit van de verwoesting van zowel zaken als mensen.

Het is geen toeval dat na de oproep van 21 mei door de woordvoerder van Islamitische Staat, Adnani, om zo veel mogelijk westerlingen te doden, in Frankrijk, in Amerika, waar dan ook, met geweren, met messen, met stenen of het gebruik van auto's als dodelijke wapens, hij in Nice een trouwe volgeling vond met veel haat tegen het Westen, in dit geval vanwege de verantwoordelijkheid van Frankrijk voor de aanval op Libië. Adnani had ook een beroep gedaan op jihadisten wereldwijd om 'in hun huis te doen wat ze ons al jaren in ons huis aandoen’.

Uitspraken als ‘waar was de politie, wat deden de inlichtingendiensten?’ zijn niet veel waard. Het echte probleem is dat we getuige zijn van een algemene oorlog, een atypisch, asymmetrische, maar nog steeds reële oorlog. Maar wees voorzichtig, we moeten niet in de valstrik lopen door te denken dat het gewoon een kwestie is van ‘lik op stuk’. Iedereen vecht zijn oorlog met de wapens die hem ter beschikking staan en de Islamitische Staat doet zijn voordeel met de wanhoop van mensen overal ter wereld, waardoor ze de blinde instrumenten worden van zijn strategieën. Afgezien van het Iraakse verhaal na 2003, hebben alle andere afleveringen van potentiële en feitelijke oorlogen door de [economische; vertaler] crisis van 2008 een versnellende uitwerking gekregen. Dat varieert van de crisis tussen Oekraïne en Rusland met het ‘annexatie referendum op de Krim’ tot het uitbarsten van de Arabische Lente.

Islamitische staat

De oorlogen gingen verder (2011) met de botsing tussen Rusland en de Verenigde Staten in Syrië. De regering in Washington opende de vijandelijkheden door het financieren en het met wapens en militaire technici ondersteunen van alle krachten tegen het regime van Bashar al-Assad, zoals het al Nusra Front - en verschillende jihadistische bewegingen in de regio, waaronder, van het begin af aan, ISIS zelf. Rusland reageerde militair met ondersteuning van zijn bondgenoot om zijn marine-bases in de Middellandse Zee te behouden. Later zijn twee coalities gevormd tegen Islamitische Staat, de eerste als oorlogsinstrument van de VS tegen Syrië, en indirect tegen Rusland. Dan was er nog de tweede coalitie, die van de Arabische landen onder leiding van Saoedi-Arabië tegen Islamitische Staat, nadat deze een onafhankelijke weg insloeg met de vorming van het nieuwe Kalifaat tegen het imperialistische Westen en het 'heterodoxe’ Oosten waarvan Riyadh deel uitmaakte. In feite probeert Islamitische Staat een ​​factor tussen andere factoren in de verdeling van de olievelden te zijn en te delen in de omzet, in de naam van Allah en islamitische jihad.

Turkije

Binnen en buiten deze coalities komt Erdogan van Turkije in the picture, op zoek naar een imperialistische ruimte om zichzelf te maken tot het belangrijkste verdeelstation voor energie van de Middellandse Zee met behulp van een agressieve strategie die oude allianties compromitteerde en nieuwe tegenstanders creëerde. Zelfs interne tegenstanders lieten van zich horen over hardnekkige problemen, waaronder een groot deel van het leger. Deze problemen zijn, in volgorde van belangrijkheid: de Koerdische kwestie die zo slecht gemanaged werd dat het oude separatistische gewapende conflict werd heropend; steun voor de Islamitische Staat, bekritiseerd in vele kringen zowel vanwege zijn rampzalige beheersing, als vanwege de flagrante tegenstrijdigheid die bestaat in de houding van ​​Turkije als collaborateur met beruchte terroristen, zelfs nadat de coalities waren gevormd. De felste kritiek kwam van vele kanten over de moeilijkheden die de regering-Erdogan schiep voor de toetreding van Turkije tot Europa. Dergelijke storingen in deze imperialistische conflicten zijn de geloofwaardigheid van Turkije niet ten goede gekomen en hebben geleid tot spanningen met Israël en de Verenigde Staten. Deze kunnen niet volledig los gezien worden van de mislukte poging tot staatsgreep, ondanks verklaringen van Obama in het voordeel van de wettelijke macht. Laten we ook niet vergeten Erdogans botsing met Rusland te vermelden na ondertekening van een historisch akkoord met Moskou over de bouw van de Turkse Stroom [pijpleiding; vertaler] die Turkije in staat zou stellen om zijn reeds aanzienlijke rol van energiemakelaar tussen de Kaspische Zee en de Middellandse Zee te versterken.

Volgens het laatste nieuws zijn de botsingen tussen legereenheden en de regering van Erdogan al beëindigd en is de staatsgreep mislukt. Het leger had de televisie, de media en de luchthavens van Istanbul en Ankara onder controle, maar werd gedwarsboomd door de politiediensten, een ware gewapende garde van de president, die voortdurend mensen die loyaal aan hem waren, aanzette om in opstand te komen tegen de militaire coup. De paradox is dat zowel het leger als de dictator-president zelf hebben opgeroepen om met hen samen te werken in naam van de democratie. Het is een macabere dans om de macht waarvoor de wereld van de arbeid nogmaals duur zal betalen, als hij gehoor geeft aan de oproepen om de ene fractie of de andere te ondersteunen terwijl beide de dood betekenen van het enige mogelijke antwoord: de omvorming van de burgeroorlog in een klassestrijd tegen de staatsgreep door het leger, tegen Erdogan, tegen zijn gewapende garde – de politie - en tegen de wetten van het kapitaal die zij alle steunen.

De oorlog in Syrië en Irak

Terugkerend naar de oorlog, de vraag ligt natuurlijk helemaal open, zoals we ook in werkelijkheid worden geconfronteerd met een strijd van allen tegen allen, met breekbare allianties, plotselinge en gewelddadige regerings- en frontenwijzigingen, afhankelijk van het verschuiven van strategische behoeften. In zoveel chaos kon Islamitische Staat, zolang hij de steun had van de VS, Saoedi-Arabië, Turkije en de meeste Arabische landen van het Midden-Oosten, geleidelijk steeds meer gebied veroveren, olievelden exploiteren en wapens en financiering ontvangen. Toen de wind draaide, omdat IS zijn strategie wijzigde, (het verkrijgen van een reëel territorium en het innemen van autonomie ten opzichte van de vroegere geldschieters) ging het mis. In een jaar verloor IS 40% van de veroverde gebieden en de bolwerken van Raqqa en Mosul werden bedreigd. De meest recente Amerikaanse aanvallen hebben militaire leiders van de IS fysiek geëlimineerd, zoals Abu Omar al Shishani (Tsjetsjenië), de strateeg van het jihadistische leger na de moord op al Duri, de voormalige nummer twee van de Iraakse component en ex-legerleider van Saddam Hussein. Het is in deze context dat Adnani zijn wereldwijde terroristische ‘fatwa’ afkondigde. Elders voegde hij eraan toe dat buitenlandse strijders niet meer naar "Siraq" moeten gaan, maar in hun eigen land moeten blijven om de vijand thuis lastig te vallen, en tevens riep hij al diegenen die, na een jihadistische militaire ervaring in Irak of in Syrië, "naar huis terugkeren" om hetzelfde te doen. De laatste aanval in Nice is een symptoom van de verandering in de strategie van de centrale imperialistische machten tegen Islamitische Staat en de daaruit voortvloeiende tegenmaatregelen van de aspirant-Kalief in zijn wanhopige verdediging met alle mogelijke middelen, waaronder geobsedeerde "buitenbeentjes" die zowel daders als slachtoffers zijn van deze brute slachtpartijen, blinde instrumenten van belangen die hen volledig boven de pet gaan.

Het draait altijd op hetzelfde uit. We leven in een historische periode waarin de enorme tegenstellingen van het kapitalisme hand over hand toenemen totdat ze worden tot burgeroorlogen, tot oorlogen van het ene bloeddorstige front tegen het andere, oorlogen op afstand, waarvan de fysieke en menselijke verwoesting de voorwaarde vormt voor de hervatting van de productie, van de uitbuiting op een hoger niveau door het opnieuw scheppen van dezelfde voorwaarden die eerder de productie deden stokken, in een vicieuze cirkel die nooit zal eindigen als de verhoudingen van de kapitalistische productie en distributie die eraan ten grondslag liggen, niet worden gewijzigd. Woede op de bloeddorstige vastbeslotenheid van de leidende imperialistische machten is niet genoeg, evenmin als het niet helpt om verrast te zijn over de wreedheid van het jihadisme. We moeten begrijpen dat dit de twee kanten zijn van dezelfde medaille, die van een kapitalisme in crisis en dat om dit te overwinnen we behalve de heropleving van de klassenstrijd we vooral de eenheid van het internationale proletariaat nodig hebben.