Deklaracja Delegacji Polskiej na 1-ej Międzynarodowej Konferencji Socjalistycznej w Zimmerwaldzie (1915)

Przedstawiciele kół kierowniczych trzech, działających w Królestwie Polskim, organizacji socjalistycznych polskich korzystają z pierwszego zebrania przedstawicieli proletarjatu krajów wojujących, by oświadczyć co następuje:

Od pierwszej chwili wojny, pomimo dzielące je przed wojną różnice, wszystkie odłamy socjalizmu w Kr. P. stanęły zgodnie i wspólnie na stanowisku nieprzejednanego antagonizmu w stosunku do wojny, oraz do wszelkich prób zarażenia proletarjatu ideologją wojenną.

W obliczu straszliwej ruiny całego kraju, który od samego wybuchu wojny nie przestaje być na całej swej rozciągłości bezpośrednią widownią najintensywniejszego niszczycielstwa przez miljony mordujących się wzajemnie ludzi, klasowo uświadomiony proletarjat polski pozostał wierny sztandarowi międzynarodowego socjalizmu, dając temu wyraz słowem i czynem we wszystkich ośrodkach przemysłowych kraju, zarówno we wspólnych wystąpieniach partji socjalistycznych, jak i licznych jawnych, powstałych z wyborów, przedstawicielstw robotniczych. Od pierwszej chwili wojny cały obóz socjalistyczny polski wystąpił zarówno przeciw demagogicznym legiendom wyzwoleńczym, któremi rządy obu koalicji usiłowały maskować swe imperialistyczne rabunkowe cele, jak przeciw „orjentacjom" burżuazyjnych partji polskich, które legiendy te akceptowały i w postaci polskich programów wojny („zjednoczenia", „państwa buforowego" itd.) szerzyły.

Socjalizm polski zwalcza cyniczną demagogję carskiego rządu, krwawego kata ludu polskiego, który, rozpocząwszy od szumnych obietnic na początku wojny, kurczył je i cofał po pierwszych sukcesach wojennych, aby je teraz, pod batogiem klęski, po utracie Warszawy, znowu ofiarować krajowi, okupowanemu przez wojska niemieckie.

Socjalizm polski zwalcza zakusy niemieckiego i austrjackiego imperjalizmu, prowadzącego od początku wojny, aż do tej chwili niecną i oszukańczą grę w stosunku do ludu polskiego, a którego istotne zamiary odzwierciadlają się w utrzymaniu kredytów antypolskich w pruskim budżecie, paragrafu językowego w prawodawstwie rzeszy, jak również w oddaniu rządów cywilnych niegdyś autonomicznej Galicji w ręce austrjackiego gienerala.

Świadomy rewolucyjny proletarjat polski przeciwstawił się wreszcie koalicji polskich klas posiadających, które po obu stronach linji bojowej, posłuszne swym klasowym i ekonomicznym interesom w imię swych imperjalistycznych aspiracji, popierają w wojnie rządy, usprawiedliwiając podwójnie dla polaków bratobójczą wojnę rzekomo polskiemi jej celami.

W chwili obecnej ziemie polskie, zamienione w jedno wielkie pobojowisko, w krwawą pustynię, stoją przed bezpośrednią groźbą nowych eksperymentów aneksyjnych i podziałowych.

Rządy niemiecki i austrjacki, nie pozostawiając ludowi polskiemu decyzji o losach, traktują ziemie polskie jako bezwolny przedmiot, jako fant w przyszłej grze kompensacji, który ma być podzielony między mocarstwa centralne, albo zpowrotem carowi przefrymarczony.

Przejawia się w tym ze szczególną brutalnością istota kapitalistycznych rządów, które ślą masy ludowe na rzeź i tym trybem na całe pokolenia w sposób samowładczy losy ludów przesądzają.

Socjalna Demokracja polska zakładała najbardziej stanowczy i najuroczystszy protest przeciw temu okrawaniu i ćwiartowaniu całego kraju w przystosowaniu do tego, co się w dobie świętego Aljansu nazywało „les convenances de l'Europe", a jest dzisiaj brutalnym interesem strategicznym lub ekonomicznym i klasowym wymogiem dominujących imperjalistycznych klik.

Najgłębszą goryczą, przejęło robotników socjalistów polskich, że większość socjalistów zarówno w krajach trójporozumienia, jak i w państwach centralnych, poddała się hypnozie wojennej, kiedy jedni, idąc za komendą imperjalizmu, poparli czynnie rehabilitację caratu, drudzy powierzali Hohenzollernom i Habsburgom wyzwolenie uciśnionych ludów. W chwili, gdy rząd, niemiecki gotuje się do dysponowania ziemiami polskiemi, jak w zaledwie przesłonionej deklaracji kanclerza rzeszy, deklaracja ta nie wywołuje oporu ze strony partji socjalistycznej niemieckiej.

Socjalnacjonaliści niemieccy, którzy przed wojną potępiali galicyjskich socjalpatrjotów, podszczuwających do wojny, obecnie okazują zachętę ich niedorzecznym i występnym utopjom wojennym, aby w ten sposób usprawiedliwić poparcie, jakiego sami rządowi swemu udzielają.

Wojna obecna, demonstrując niezdolność kapitalizmu do przystosowania stosunków międzypaństwowych do wymagań gospodarki światowej i nakładając na masy ludowe olbrzymie ciężary, otwiera nową erę konfliktów wojennych oraz wstrząśnień socjalnych. Rewolucyjna walka proletarjatu, która na tym gruncie z siłą żywiołową, w skali międzynarodowej i europejskiej, rozpalić się musi, wymierzona będzie przeciw samym podstawom kapitalistycznego ustroju, rozwinie się w walkę o socjalizm.

Socjaliści polscy dają wyraz przekonaniu, że jedynie udział w tej nadciągającej walce rewolucyjnego międzynarodowego proletarjatu, która rozbije również kajdany narodowego ucisku i zniesie wszelkie obce panowania, da ludowi polskiemu możność wolnego wszechstronnego rozwoju, jako równouprawnionemu członkowi w międzynarodowym związku ludów.