W burżuazyjnej formacji społecznej, burżuazja posiada środki produkcji i tym samym w rzeczywistości posiada całą władzę (ekonomiczną, polityczną i militarną). Z tego powodu, mówimy że obecny system polityczny jest u swych korzeni „dyktaturą burżuazji”. Wybory są po prostu politycznym teatrem kukiełkowym legitymizującym władzę znajdującą się w rękach burżuazji. Przyozdabia ona system mandatem ludu nadając mu pozory „demokratycznego”. Wybory są chwilą, w której burżuazyjna demokracja parlamentarna nadaje wyzyskiwanym wolność do wybrania swoich własnych panów – spośród tych, którzy pokazali, że wiedzą jak najlepiej bronić interesów klasy kapitalistycznej. Udział w wyborach oznacza popieranie tej demokratycznej mistyfikacji i pomoc dla burżuazji w jej dyktaturze: dokładnie tej, którą nazywa „demokracją”.

Przeciwko oszustwu burżuazyjnego parlamentu, należy powrócić do abstencjonizmu wyborczego z pozycji klasowych; na pewno nie po to by legitymizować apatię i apolityczny indywidualizm, lecz by wziąć udział we wznowieniu walki klas w miejscach pracy i na ulicach, i odbudowie partii rewolucyjnej. Metody parlamentarne nigdy nie zaprowadzą do zniesienia wyzysku pracy najemnej, ani do nabycia żadnego długotrwałego „prawa” (jak to się je niepoprawnie dziś nazywa). Tylko intensyfikująca się walka klasowa może zmusić kapitał, by ustąpił chwilowo trochę miejsca. Tylko rewolucja proletariacka może stworzyć warunki do urzeczywistnienia społeczeństwa bez wyzysku.

Proletariat – klasa wyzyskiwanych – jest jedynym potencjalnie rewolucyjnym podmiotem wewnątrz systemu kapitalistycznego. Proletariusze, wyłączeni z posiadania środków produkcji i wyobcowani od produktu swojej pracy, mają historyczne i bezpośrednie interesy przeciwne do interesów kapitału. Ale proletariat może być efektywnie rewolucyjny tylko gdy zdobędzie niezbędną jedność klasową i świadomość swojego osobistego antagonizmu wobec kapitału. W tym celu, koniecznie jest by w sferze klasy proletariackiej istniała zorganizowana awangarda, zdolna analizować dynamikę stosunków produkcji, wyciągać lekcję z doświadczeń walki klas, dopracowywać i rozwijać program przezwyciężenia społeczeństwa kapitalistycznego i przewodzić politycznie klasie na tej drodze.

W istocie jest głęboka różnica między „instynktem klasowym” a „świadomością klasową”. Ten pierwszy wyrasta i rozwija się w walkach pracowników jako domena samych pracowników; zostaje powołany do istnienia przez antagonizm materialnych interesów i żywi się narastającymi sprzecznościami politycznymi i ekonomicznymi, zapoczątkowanymi przez ten sam antagonizm; wreszcie, by istnieć, wymaga by stosunki między proletariuszami a kapitalistami były wystarczająco napięte by sugerować pewną generalizację walk pracowników i pewną brutalność konfrontacji. Ta druga, świadomość, wyrasta z naukowego badania sprzeczności klasowych, rośnie wraz z tymi sprzeczności; żyje i żywi się badaniem i opracowywaniem danych generowanych przez historyczne doświadczenia klasy.

Wraz z rewolucją, władza należy do całej klasy pracowniczej, do jej zgromadzeń. Ale partia nie odgrywa jedynie ogólnej roli agitacji i propagandy. Partia wspiera rewolucyjny i socjalistyczny program w sowietach i jej bojownicy są gotowi wziąć na siebie odpowiedzialność, przydziały odwoływalne w każdej chwili, gdy zgromadzenia pracownicze przyjmują hasła partii. W skrócie, „polityczne kierownictwo” partii, stosowność programu komunistycznego, niezbędne dla sukcesu rewolucji proletariackiej, jest czymś co nie może być narzucone radom, lecz należy to uzyskać i bronić poprzez walkę polityczną.

Hasło internacjonalistów brzmi „proletariusze wszystkich krajów, łączcie się”. Utworzenie nowych granic narodowych nie jest krokiem w kierunku międzynarodowej jedności wszystkich proletariuszy. Walki narodowe angażują proletariat w wojnę pomiędzy frakcjami burżuazji na poziomie międzynarodowym, co w żadnym wypadku nie może pociągać za sobą obrony interesów proletariackich. Walki te natomiast dzielą proletariuszy różnych narodowości i zmuszają ich do stawania pod flagami narodowymi, do przelewania swojej krwi za burżuazyjną ojczyznę, zamiast walczyć o wyzwolenie siebie od wyzysku pracy najemnej, od tego narzucanego przez właścicieli obcych, jak i tego który chcieliby narzucić nowi właściciele miejscowi.

Naszym zdaniem związki zawodowe nigdy nie były rewolucyjne. Związki zawodowe ze swej natury są organami mediacji, w celu ustalenia warunków sprzedaży siły roboczej. Ale dopiero pod koniec poprzedniego wieku naprawdę związały się z państwem kapitalistycznym, podtrzymując jego konieczność do utrzymania pokoju społecznego i planowania produkcji w społeczeństwie coraz bardziej zdominowanym przez monopole. Nasz sprzeciw nie jest jedynie teoretyczny, lecz oparty na faktycznym doświadczeniu w każdym kraju, w którym jesteśmy obecni. Kiedykolwiek pracownicy zaczynają się ruszać to samo czynią związki – by zapewnić porażkę ruchu.

Na przestrzeni lat mięliśmy parę kontaktów, które przemawiały za tym, że moglibyśmy robić więcej w związkach (a nie unikamy ich- działamy wśród zwykłych członków by przekonać ich do rzeczywistego działania), lecz ostatecznie ci towarzysze wywnioskowali ze swojego własnego praktycznego doświadczenia (które obejmowało wydalenie ze związku przez lokalne komitety zdominowane przez trockistów), że mieliśmy mimo wszystko rację. Naszym celem jest organizowanie w miejscu pracy komórek pracowników gotowych do walki z kapitalizmem (nawet jeśli nie zgadzają się ze wszystkimi naszymi poglądami) i we Włoszech mamy parę takich grup fabrycznych, które są małe lecz postrzegane przez związki jako zagrożenie. Wraz z rozwojem globalnej walki klas będziemy próbować stworzyć ich więcej by mieć trwałą polityczną obecność w miejscach pracy.

Problemem nie jest jednak to, czy interweniować na spotkaniach związkowych i demonstracjach organizowanych przez związki. Jako internacjonaliści, interweniujemy na spotkaniach i demonstracjach organizowanych przez związki zawodowe, ponieważ, gdy interweniujemy w sytuacjach walki, naturalnie odnosimy się do szeregowych działaczy związkowych, jak i do wszystkich pracowników. Faktem jest, że we wszystkich tych przypadkach, radykalnie krytykujemy związki i nawołujemy do samoorganizacji walk, do zerwania z kapitalistycznymi ograniczeniami jako jedynej drogi by konkretnie bronić naszych własnych interesów klasowych.

Natomiast inni samozwańczy komuniści i rewolucyjne siły polityczne są wewnątrz związków i, co więcej, zajmują role przywódcze. Lecz zajmować role kierownicze w związku, który teraz jest w rzeczywistości pod każdym względem mechanizmem transmisyjnym interesów właścicieli i państwa w obrębie klasy pracującej, oznacza stać po drugiej stronie barykady.

Nie. Jesteśmy całkowicie i stanowczo przeciwni terrorystycznym metodom walki. Ta praktyka, oparta na działaniu niewielu osób, nie ma sensu, jako że jest całkowicie niezwiązana z masami proletariackimi i ich warunkami życia, złożonymi z nędzy i codziennej fatygi. Terrorystyczne strzelaniny – często poruszane lub manipulowane w ukryty sposób przez sam burżuazyjny aparat państwowy – prowadzą fatalnie prowadzą do odwetu burżuazji na świecie pracy, tj. dostarczają jak na tacy okazji do represywnych działań wobec wszystkich, którzy zbierają się na terenie antykapitalistycznej walki; ściśle mówiąc, przyspieszają reformy nakierunkowane na pogorszenie życia i pracy proletariuszy pod pretekstem pojawienia się terroryzmu. Wszystko to dzieje się gdy pracownicy są całkowicie pasywni i zdezorientowani.

Masy proletariackie są rzeczywistymi protagonistami historii. Muszą wziąć sprawy– obronę swoich bezpośrednich i historycznych interesów – z powrotem w swoje ręce. Gdzie brakuje walki klasowej, tam nie zastąpi jej żadna samozwańcza elita. Z tych wszystkich powodów, prawdziwy ruch komunistyczny jest bezwarunkowo przeciwny terroryzmowi.

Społeczeństwo kapitalistyczne jest podzielone na klasy społeczne. Burżuazyjna mniejszość, kontrolując wszystkie środki produkcji, ostatecznie dzierży całą władzę (ekonomiczną, polityczną i militarną). Proletariacka większość, by żyć, może jedynie sprzedawać swoją siłę roboczą, na warunkach narzuconych przez burżuazję. Proletariusze (pracownicy fabryk, biurowi, rolni itd.) są niewolnikami naszych czasów, niewolnikami płatnymi.

Warunkiem istnienia kapitalizmu jest przynoszenie zysków w celu powiększenia kapitału zainwestowanego w proces produkcji , a zyski te są możliwe tylko w warunkach postępującego zdzierania wartości dodatkowej. To jest to, co popycha do ciągłego unowocześniania technologii i czynników produkcji. Innowacyjność produkcji może postawić pojedynczego kapitalistę w sytuacji przewagi konkurencyjnej w stosunku do konkurentów , gwarantując rosnące nadmierne zyski i udziały rynkowe.

Jednakże, wprowadzenie nowych technik tendencyjnie charakteryzuje się większą objętością kapitału trwałego, tj. maszyn i surowców , w stosunku do kapitału zmiennego , tj. pracy najemnej . Ich ogólne przyjęcie zmusza do zmniejszenia wykorzystania pracy ludzkiej, która jest jedynym źródłem wartości i zysku . Stąd, podczas gdy cały kapitał się zwiększa, udziały przeznaczone na pracę najemną zmniejszają się, więc spada także stopa zysku, czyli stosunek między wartością dodatkową a całym zainwestowanym kapitałem .

Kapitał może zastosować szereg kontrtendencji, przede wszystkim zwiększenie produktywności, oznaczające zwiększenie wyzysku , co pozwala na uzyskanie większych zysków przy użyciu określonej ilości siły roboczej. Jednak z drugiej strony, jeśli zwiększenie wydajności wymaga więcej kapitału stałego, to ten skutek jest sprzeczny. Często bardziej skuteczną kontrtendencją jest przedłużenie dnia pracy (który w ogóle nie oznacza wzrostu udziału kapitału stałego ), wzrost tempa pracy, spadek płac realnych, przede wszystkim, gdy proletariat nie udziela wystarczającej odpowiedzi klasowej na ataki na jego warunki pracy. Jednak te kontrtendencje mogą tylko spowolnić tendencję spadku stopy zysku , nie będąc nigdy w stanie rozwiązać sprzeczności , które je generują .

Gdy upadek, od bycia tendencyjnym , staje się rzeczywisty , kapitalizm wchodzi w fazę kryzysu, który możemy określić jako kryzys nadmiernej akumulacji, od której zdecydowanie nie może uciec w sposób inny niż przez zniszczenie kapitału. W epoce imperializmu , kryzysy odznaczają się coraz bardziej niszczycielskimi i krwawymi konfliktami.

Kryzys pojawia się na rynkach jako kryzys nadprodukcji lub podkonsumpcji (lub produkcji nadmiernej zdolności , z metodami produkcji just-in-time) . Ale u swych korzeni, jest on związany ze stosunkami produkcji i warunkami wyzysku, a nie tylko ze sferą dystrybucji i ograniczeniami rynku.

Problemem tym trzeba by było się zająć i zbadać go uważnie. Tendencja spadkowa stopy zysku jest jednym z cenniejszych ( i mniej zrozumiałych) wniosków marksizmu, którym poświęcone są różne rozdziały „Kapitału” Marksa.

Bycie zdolnym do narzucenia swojej waluty jako narzędzia wymiany międzynarodowej implikują wielką przewagę dla kraju lub bloku imperialistycznego wobec konkurentów. Faktycznie, konkurencyjne kraje, by pojawić się na rynkach międzynarodowych, muszą nabyć pewną ilość waluty bazowej. Po odrzuceniu systemu z Bretton Woods w 1971 (chwila którą my, dla wygody, wskazujemy jako punkt startowy obecnej fazy kryzysu), wartość walut- w szczególności dolara- nie jest już związana z dostępnością dóbr o odpowiedniej wartości. Tak więc, upraszczając, możemy rzec że kraj który dominuje rynki międzynarodowe- nie tylko, oczywiście, siłą wojskową – jest w stanie, oczywiście tylko do pewnego stopnia, dawać bezwartościowy papier w zamian za rzeczywiste dobra.

Jednym z głównych rynków międzynarodowych są te zasobów mineralnych i energetycznych, ropy naftowej i gazu na pierwszym miejscu. Kontrola przepływu energii pozwala nie tylko na trzymanie w ręku jednego z głównych czynników produkcji (ropa, oprócz bycia źródłem energii, jest podstawą całego przemysłu chemicznego, plastiku, wielu produktów tekstylnych itd.) lecz także na decydowanie w jakiej walucie będzie się handlować produktami mineralnymi i jaka gospodarka będzie cieszyć się korzyściami tej „renty emisyjnej”.