Het extreem gefragmenteerde karakter van revolutionair links is voor iedereen duidelijk. Dus wat zijn de verschillen tussen ons en de andere anti-kapitalistische groepen die de klassenstrijd steunen?

We worden internationalisten genoemd omdat we geloven dat de belangen van de uitgebuitenen overal ter wereld hetzelfde zijn, en dat communisme niet bereikt kan worden in een enkele geografische regio, een mythe rondgestrooid als de waarheid door het Stalinisme. Wij zijn daarom fel gekant tegen het Stalinisme in al zijn vormen, dat te lang voor communisme werd gehouden, zowel door de bourgeoisie als door vele generaties arbeiders die er te goeder trouw naar keken toen het eigendom van industrieën, distributie, land, enz. .. ging van privé naar staatshanden, waardoor de relaties van het kapitalisme en al zijn onderdelen (grondstoffen, geld, lonen, winsten, grenzen enz.) grotendeels intact bleven. Dit was geen communisme, maar een bijzondere vorm van kapitalisme, staatskapitalisme. Na 1917 betekende de economische blokkade van de Sovjet-Unie en het mislukken van de wereldrevolutie in het Westen dat de revolutie in haar tegendeel veranderde en uiteindelijk een imperialistisch blok werd dat na slechts zeventig jaar zou instorten.

In de conflicten tussen de ene nationale bourgeoisie en de andere, van Palestina tot het Baskenland, staan wij aan de kant van het proletariaat. Dit betekent het negeren van alle territoriale aanspraken ten gunste van verbroedering met de arbeiders in de tegenoverliggende loopgraven. Dit is niet om de arbeiders die het slachtoffer zijn geworden van militaire bezetting passief te negeren, maar het revolutionaire defaitisme voor de eenheid van de klasse, voorbij de burgerlijke grenzen. Zogenaamde oorlogen voor nationale bevrijding zijn subtiele valstrikken om de arbeidersklasse, de onteigenden, achter de strijdwagens van de reactionaire burgerlijke belangen te slepen.

We zien onszelf als een politiek referentiepunt voor de arbeidersklasse, in de eerste plaats voor die secties die de vakbonden beu zijn, alle vakbonden: dit betekent niet dat de strijd om onze directe belangen (lonen, werkuren, werktarieven, enz.) voorbij is. Integendeel! Maar de vakbond is niet langer de vorm waarmee arbeiders deze strijd (effectief) op een of andere wijze kunnen organiseren en uitvoeren. De vakbonden zijn nu openlijk een instrument om de klassenstrijd te beheersen en de beroepsbevolking namens het kapitaal te beheren, terwijl gewone vakbonden, ondanks de bedoelingen van hun militanten, een bot instrument zijn voor arbeiders, omdat ze radicale economische eisen stellen zonder het door de burgerlijke staat opgelegde juridische en economische kader in twijfel te trekken. De activiteit van gewone vakbonden is verder aan het licht gekomen door de crisis, die de mogelijkheden voor hun hervormingsgezinde politieke praktijk ernstig heeft beperkt.

Voor ons is het echte alternatief voor vakbonden de 'zelforganisatie van de strijd', die spontaan moet beginnen vanuit de arbeidersklasse, buiten en tegen de vakbonden, om voor zichzelf de meest effectieve vormen van mobilisatie te kiezen, die noodzakelijkerwijs gaan verder dan compatibiliteit met het systeem. De strijd voor directe belangen mag echter nooit vergeten dat de algemene belangen van de klasse in de omverwerping van het kapitalisme liggen, en dit moet er voortdurend mee verbonden zijn.

Wij zijn anti-parlementair: het idee om deze instellingen 'van binnenuit' in een proletarische richting te duwen, betekent ze ten onrechte als een neutrale entiteit te zien, terwijl het in feite de structuren zijn die de bourgeoisie zichzelf geeft om haar heerschappij op te leggen. De deelname aan burgerlijke parlementen en wetgevende machten van de verschillende communistische partijen, is het resultaat van het - voor altijd - afzweren van het revolutionaire perspectief en betekent aanvaarding van democratische vrede (die uiteindelijk, laten we niet vergeten, berust op burgerlijke wapens).

De omverwerping van het kapitalisme is alleen mogelijk door een revolutie, d.w.z. de verovering van de politieke macht door het proletariaat, buiten en tegen alle burgerlijke pseudo-democratische kanalen (verkiezingen, hervormingen, enz ...) mechanismen die speciaal zijn ontworpen om elke radicale verandering te voorkomen in de samenleving. Het forum van onze "democratie", de machtsorganen van de revolutie, zullen in plaats daarvan de arbeidersraden zijn, massabijeenkomsten waarin afgevaardigden specifieke opdrachten zullen krijgen die op elk moment kunnen worden opgeroepen. Maar deze organisaties zullen nooit echte proletarische machten worden, zonder de goedkeuring van een duidelijk programma gericht op de afschaffing van de uitbuiting en dus de eliminatie van klassen, voor een samenleving van "vrij geassocieerde producenten" die werken voor de menselijke behoeften. Dit programma komt niet uit de lucht vallen, maar wordt gearticuleerd door dat deel van de arbeidersklasse dat probeert de lessen te trekken uit de voorbije strijd en zich op internationaal niveau hergroepeert om een ​​partij te vormen die binnen de arbeidersraden strijdt tegen het kapitalisme voor socialisme. Dit is geen regeringspartij die de klasse zou vervangen, maar een partij van agitatie en politiek leiderschap op basis van dat programma. Alleen als de meest geavanceerde sectoren van het proletariaat zich herkennen in de politieke leiding van de partij, zullen we op weg zijn naar de revolutionaire socialistische transformatie.

De Internationalistische Communistische Partij (Battaglia Comunista) werd met deze doelstellingen opgericht tijdens de Tweede Wereldoorlog (1943) en veroordeelde beide partijen onmiddellijk als imperialistisch. De wortels liggen in Italiaans Communistische Links, die vanaf 1920 de degeneratie van de Communistische Internationale en de Stalinisatie veroordeelde die werden opgelegd aan alle partijen die erbij hoorden. In de jaren zeventig en tachtig promootte het een reeks conferenties die leidden tot de oprichting van het Internationaal Bureau voor de Revolutionaire Partij en uiteindelijk de Internationalistische Communistische Tendens (2009).

We zijn voor de partij, maar we zijn niet de partij of het enige embryo ervan. Het is onze taak om deel te nemen aan de opbouw ervan, tussenbeide te komen in alle strijd van de klasse en te proberen haar onmiddellijke eisen te koppelen aan het historische programma; communisme.

Sluit je aan bij ons! Steun de Internationalistische Communistische Tendens